پيشه هايي که اضطراري بوده و با مرگ و زندگي افراد سر و کار دارد با نرخ بالاي انواع آسيب هاي روانشناختي مانند افسردگي، اختلالات اضطرابي، اختلالات خواب و خودکشي همراه است. اورژانس، آتش نشاني و پليس از جمله پيشه هايي هستند که آسيب هاي رواني و استرس هاي شغلي، در آن وجود دارد. در اين ميان آتشنشانان، گروهي امدادگر و مسئول، در مأموريت هاي کاري، بيشتر از دو گروه بالا در مواجهه با انواع آسيب هاي جسماني، رواني و اجتماعي قرار دارند. کار در سازمان آتشنشاني به معناي مواجهه مداوم با حوادث آسيب زاست. بيشتر آنها دست کم يک بار با انواع سوختگي ها، نقص عضوها، اختلال استرس پس از سانحه، افسردگي، ميل به خودکشي و مشکلات عميق خانوادگي مواجهه شده اند. اين گروه به دليل سر و کار داشتن با خطرات مختلف از جمله: آتش سوزي، تصادف ها، مرگ و مواجهه با قربانيان حوادث مختلف در معرض ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه مي باشند. سروکار داشتن با صدمات و انواع آسيب ها در هنگام انجام وظيفه در اين گروه از پيشه ها موجب افزايش ريسک مشکلات سلامت روان مانند اختلال استرس پس از سانحه مي شود. عمدهء آنها مجموعه اي از علايم نوعي (سندروم) را در پي مواجهه با حوادث
اسيب زا تجربه کرده اند که اين موضوع در افراد مذکور، خود را به صورت ترس و بهداشتي محيط کار را در جوامع صنعتي بر عهده گرفته و در صدد کاهش حوادث بر آمدند.
بروز حوادث ناشي از رفتار و شرايط ناامن است، و البته بيشتر به رفتار ناامن برمي گردد که آينه فرهنگ ايمني آن سازمان مي باشد. در صورتي که فرهنگ ايمني يک سازمان قوي باشد، رفتارهاي افراد در آن ايمن تر است و در نتيجه حوادث کمتري رخ مي دهد؛ به تبع آن خسارت هاي وارده به طور چشمگيري کمتر مي شود. لذا ضروري است در صدد تقويت فرهنگ ايمني حاکم باشيم که اين کار از جنبه هاي مختلفي قابل
بررسي و اجراست. . هرچند که در حال حاضر اطلاعات دقيقي در مورد حوادث مختلف در سازمان آتش نشاني در کشور ما وجود ندارد، ولي محدود گزارشات منتشر شده، حاکي از آن است که در سال هاي اخير خصوصا به دنبال پيمانکاري شدن اين صنعت، حوادث شغلي از عمده مشکلات گريبان گير نظام هاي صنعتي بوده و به عنوان يکي از عوامل عمده مرگ و مير مطرح بوده است (پورمعلم و همکاران، 1389). معمولا در پي شوک وقوع حادثه، مديريت واحدهاي صنعتي و سيستم هاي تکنولوژيک، تصميم به ريشه يابي عوامل به وجود آورنده آن مي گيرند. در صورتي که اين ارزيابي به درستي صورت نگيرد، عامل به وجود آورنده حادثه بدون تغيير در سيستم باقي مي ماند و در فرصت هاي ديگر و در ترکيب با شرايط خاص بهره برداري، خرابي هاي سخت افزاري، خطاي انساني و نقص هاي سازماني را در قالب حوادث ديگر موجب مي شود .