اين فکر به مغز اون هجوم آورد که مرد جووني رو براي لورا دست و پا کنه. قيافهي خيالي اين جوون، مثل شبح يه هيولاي مبهم تو آپارتمانمون سايه انداخت. به ندرت شبي مي گذشت که از اين موجود، از اين روح، از اين اميد خانواده ي ما صحبتي به ميون نياد. اگر هم صحبتي از اون نمي شد، فکرش توي چهرهي پريشان مادرم و چشمهاي هراسان و رفتار معصومان هاي خواهرم پيدا بود، انگار حکمي بود که دادگاه تقدير براي محکوميت خانواده وينگفيلد صادر کرده بود.