علاوه بر لابي بزرگش كه پر است از آدم هاي ريز و درشت از مليت هاي مختلف، حياط هم غلغله است. غلغله ي آدم هايي كه هر كدام از جايي و نژادي هستند، مي خندند و سرخوش‌اند و گوش سپرده اند به نواي موسيقي و چشم دوخته اند به ديوارهاي نقاشي شده و گرافيتي هاي زيبا. اينجا درست شبيه اجلاس ساليانه ي سازمان ملل متحد است. با اين تفاوت كه نه كسي مي خواهد بحران برمه و يمن را حل كند، نه كسي دغدغه ي تحريم دارد، و نه كسي مي خواهد جنايت هايش را توجيه كند .... سياست جايش را به آرامش داده و لبخند زبان مشترك همه آدم هاست. اينجا دندان ها براي فشار آوردن بر خرخره‌ي كسي ماموريتي ندارند. ماموريت‌شان اين است كه بيرون بيفتند و سفيدي‌شان را در اين شامگاه پاييزي نيمه ي نوامبر به رخ بكشد.