خلاصه كتاب *
 « گفتم آب ، و ساعت لنگريمان گفت : دنگ دنگ دنگ . » *
 فاصله ها از ميان برداشته شده اند و حال و گذشته در هم آميخته اند : حسيناي محسور شده با زلفي آشفته  
 ايستاده است ، اما نه بر پله هاي شهرداري كه در ذهن نوشافرين ؛ دكتر معصوم طناب دار حسينا را مي بافت و 
 با قنداق موزر به مغز نوشافرين مي كوبد ؛ سرهنگ در پي پيمودن پله هاي ترقي از شيراز به سنگسر مي افتد ؛  
 ملكوم آلماني در كار ساختن يك پل بزرگ از كوه پيغمبران به كافر قلعه است ؛ و سروان خسروي در پي آن است 
 كه همه ي كوچه هاي شهر به خيابان خسروي ختم شوند . اما همه يك داغ به پيشاني دارند ؛ همان كه سال بلوا را 
 آغاز مي كند . همان كه همه ناچار به انتخابش بوده اند . و مقصر كيست وقتي بازي و بازيگر يگانه نيست ؟ *