پيش درآمد چندين سال قبل، هنگامي که از من خواستند تا ايده هاي بنيادي يي را که در کتاب قبلي ام، نورپردازي در عکاسي، مطرح شده بود بسط و توسعه دهم، ابتدا فکر کردم کار چندان شاقي نخواهد بود. طرحي بلند بالا و تفصيلي تهيه کردم که شامل همه ي شاخه هاي عکاسي در استوديو مي شد. انتظار داشتم تمام آن جزئيات جالبي را به خوانندگانم منتقل کنم که هميشه در ذهنم بود، اما نتوانسته بودم در چارچوب اولين کتاب بگنجانم.
اما به محض آنکه دست به اين کار جدي زدم و بررسي مطالب را شروع کردم دريافتم سنگ بزرگ برداشته ام. بايد مي دانستم که موضوع نورپردازي تکچهرهي مدرن خود به تنهايي مستلزم يک جلد کتاب است.
هر قدر بيشتر کار کردم بيشتر دريافتم که دانش چيزي ست سه بعدي که عمق آن را پاياني نيست. پس بار ديگر شروع کردم: شروع به انديشه و تجربه، تحليل عکس ها و ثبت شيوه ها و واکنش هاي مردم. از هنگام باز گشتم به پشت نيمکت مدرسه» پنج سال به اين منوال گذشت. حاصل آن همه، کتاب فراروي شماست.
اميدوارم با من هم عقيده باشيد که فقط هنگامي دست و بال مان براي خلق اثري باز است که درک کاملي از کار خود داشته باشيم. من طي صفحات آينده در طلب درک کامل تري از نور پردازي در عکاسي، آن گونه که براي تکچهره به کار مي رود، هستم و اميدوارم شما مرا همراهي کنيد.
از ما انتظار دارند که در عکاسي خاص تکچهره نه تنها ظاهر مردم بلکه ماهيت آنها را
نيز نشان دهيم. پس همزمان با اينکه تصوير کردن تماميت سرشت | او را هدف قرار مي دهيم، بايد شباهت عاطفي را با شباهت صوري منتقل کنيم
اما هنگامي که از مردم به منظور تزئين يا آگهي تبليغاتي عکس مي گيريم مدل انسان را صرفا به مثابه دستمايه يي خام به کار گرفته ايم، همان گونه که مجسمه . و استفاده مي کند. هدف ما در اينجا بازنمايي عيني نيست، بلکه انتقال يک ايده از ط نماد انساني و بيان خودمان است به عنوان واکنش عکاس نسبت به آن نياد
يناير بماند تا بيان آزادانه ي بينش و
دادن ايجاب مي کند که ادراک حسي مان وسيع و جستجوگر، دريافتمان عميق باشد؛ و در عين حال تکنيک بايد آن قدر انعطاف پذير بماند تا بيان آزادانہ تجربه ي ما را ميسر سازد.
نورپردازي، که مهمترين عامل منفرد بيان از طريق عکاسي ست، به ويژه بايد هميشه يک مقوله ي شخصي بماند. رويکرد آگاهانه و هوشمندانه به نورپردازي همان قدر مهم است که
کاربرد بي نقص آن. از کساني که معتقدند مي توان روش هاي نورپردازي را در تعدادي فرمول خلاصه و بعد به راحتي گرته برداري کرد با ناکامي مواجه ميشوند. هر تلاشي براي استاندارد کردن روش هاي نورپردازي (و نيل به اطمينان خاطر از اين طريق بيبر و برگشت منجر به مکانيکي شدن عکاسي خواهد شد.
ايجاد الگويي خوشايند از نور و سايه به صرف خوشايند بودن کافي نيست؛ عکاسي بايد کاري بيش از ارضاي حس زيبايي شناسي انجام دهد. اگر قرارست عکاسي چيزي بيشتر از يک واسطهي بازسازنده باشد بايد واقعيت را فشرده و خلاصه کند؛ بايد به بينش شخصي ما از زندگي استقلال بخشد و تداعيهاي انديشه و احساس را برانگيزاند.
پس اجازه دهيد نور و سايه را به مثابه يک نيروي رواني، و نه فقط يک پديده ي فيزيکي، به رسميت شناسيم. شايد فقط در اين صورت بتوان تجربه و همچنين تأثيرات بعدي را منتقل
کرد.
مهارت تکنيکي به خودي خود بي معناست؛ شکوه بي جانش هيچ حاصلي ندارد. فقط با تشديد و خلوص نيت و با کاربرد هوشمندانه ي مهارت تکنيکيست که مي توانيم تکليف واقعيمان را انجام دهيم: يعني خلق زبان از طريق به سخن واداشتن عکس ها.