خلاصه كتاب *
 ويل را نگاه مي كنم كه روي صندلي كنار من مي نشيند . آن را عقب مي كشد تا مطمئن شود فاصله ايمن را رعايت 
 كرده . نگاه جديدي كه دقيقا نمي شناسم چشمانش را پر ميكند . نگاه تمسخر آميز يا طعنه زننده اي نيست ، كاملا
 آزاد است ، صادقانه است . آب دهانم را به سختي قورت مي دهم و سعي مي كنم احساساتي را كه در حال 
 فوران اند سركوب كنم . اشك چشمانم را پر مي كند . 
 آرام شروع مي كند به آواز خواندن . 
 مثل بچه ها ميزنم زير گريه : « از اين جا برو . عين احمق ها شدم  . » و با پشت دستم اشك هايم را پاك مي كنم 
 و سرم را تكان مي دهم . 
 دارد آهنگ آبي را مي خواند . قبل از آنكه بتوانم خودم را جمع كنم ، سيل اشك از گوشه ي چشمانم سرازير 
 مي شود . چشمان آبي اش را تماشا مي كنم كه چطور روي آن تكه كاغذ مچاله دوخته شده تا تك تك كلمات آهنگ 
 را ادا كند . احساس مي كنم قلبم دارد منفجر مي شود . در ان واحد انبوهي از احساسات بر من هجوم آورده . 
 او مي خندد و سرش را تكان مي دهد . با او مي خندم و سرم را تكان مي دهم . نگاهمان در هم گره مي خورد . 
 قلبم در سينه ام انگار به رقص درآمده و مانيتور ضربان قلب كنارم تندتر و تندتر بيپ بيپ مي كند . خيلي كم به جلو 
 خم مي شود . در مرز خطر مي ماند ؛ ولي همين هم كافي است تا درد لوله ي گاسترو نومي ام را از يادم ببرد . 
 اگرچه شايد مسخره ترين چيز باشد ؛ اما اگر در اتاق عمل بميرم ،‌بدون عاشق شدن نمرده ام .