امروزه صنعت گردشگري، يکي از بزرگترين و متنوع ترين صنعتها محسوب مي شود؛ به طوري که در بسياري از کشورهاي جهان، اين صنعت، منبع اصلي درآمد ارزي، اشتغال زايي، ايجاد عدالت اجتماعي، رشد فرهنگي، افزايش سطح رفاه و نيز ميداني براي رشد بخش خصوصي و وسيله اي براي توسعه ساختار زيربنايي است. گردشگري يکي از مهم ترين صنايع جهان است که به سرعت در حال رشد و توسعه بوده و مي توان آن را پديده قرن بيستم دانست که در قرن از صنايع پيشرو دنيا خواهد بود. با توجه به تأثير صنعت گردشگري بر رشد اقتصادي، اين صنعت مي تواند به عنوان موتور محرکه اقتصاد باشد و در مقابل، رشد اقتصادي نيز مي تواند بر توسعه گردشگري مؤثر باشد.
در دنياي امروز، ارتقا و گسترش گردشگري، خود مستلزم ايجاد شرايط ويژه ساختاري، سياسي، فرهنگي و اجتماعي است. تنها، پيشينه ي کهن، ميراث تاريخي و فرهنگي، اماکن مذهبي و سرگرمي و نظاير اينها براي موفقيت هر منطقه در توسعه گردشگري کافي نيست، بلکه نيازمند وجود زيرساخت هاي مناسب و مديريت عاقلانه و مدبرانه در عرصه هاي سياسي، فرهنگي، اجتماعي و... مي باشد. موضوع بندي رشته هاي گردشگري، رابطه ي نزديکي مابين سرمايه گذاران جامعهي ميزبان و دانشگاهها پديد مي آورد که مي تواند به توسعه ي گردشگري به عنوان يک رشته و حرفه در جامعه منجر شود و رابطهي مطلوبي بين کارفرماها و مؤسسات آموزش عالي پديد آورد. خروجي برنامه هاي آموزشي باعث ايجاد رقابت براي موقعيت هاي شغلي خواهد شد. سابقه ي آموزش گردشگري در ايران به سال 1314 و تأسيس اداره جلب سياحان باز مي گردد و نيز مي توان به تأسيس مدرسه عالي مهمانداري و هتلداري به ترتيب در سال هاي 1342 و 1345 اشاره کرد. با توسعه روزافزون صنعت گردشگري در کشورها، رشته مديريت جهانگردي در دانشگاه هاي کشورمان نيز از سال 1374 در مقطع کارشناسي و سال 1383 در مقطع کارشناسي ارشد تأسيس شد.