در طي يک دوره کار حرفه اي چهل ساله، شما در حدود صدهزار مصاحبه تشخيصي انجام خواهيد داد. به راستي مهمترين ابزار در زرادخانه هر بالينگري، مصاحبه تشخيصي، است، و با اين وجود، برنامه هاي معمول آموزشي به منابع نسبتا محدودي براي تعليم اختصاصي مهارت هاي مورد نياز براي مصاحبه دسترسي دارند. به نظر مي رسد فرض کلي اين است که اگر درمانگر با انواع مختلفي از بيماران به تعداد کافي مصاحبه انجام دهد، طبيعتا به مهارت هاي لازم دست مي يابد. اين موضوع مي تواند حقيقت داشته باشد، اما ممکن است زمان زيادي طول بکشد، و فرآيند يادگيري، شايد، آزاردهنده باشد.
ايده نگارش اين راهنما اولين بار در طي يکي از شب هاي سال اولم در دوره دستياري روان پزشکي به ذهنم رسيد. آن شب در ابتداي شيفت کاريم در بخش حاد روان پزشکي (APS)، دستياري که دستگاه پيام رسان بخش را به من تحويل مي داد، اعلام کرد که علاوه بر پنج بيماري که در اتاق انتظار ديده بودم، دو بيمار ديگر هم هستند که در اورژانس تحت مهار فيزيکي قرار گرفته اند. در آن لحظه، با به صدا درآمدن دستگاه پيام رسان، با شماره موردنظر تماس گرفتم."روان پزشکي؟ اليسون 6 هستم. ما در اينجا بيماري داريم که مي گويد افسرده است و مي خواهد خودکشي کند. لطفا بياييد و بيمار را ارزيابي کنيد، فورا!" و اين بدين معنا بود که در مجموع هشت ارزيابي تشخيصي در پيش داشتم.
در ادامه آن شيفت کاري، مصاحبه هايم کوتاه و کوتاه تر شدند.
تاريخچه تکاملي اولين جزء مصاحبه بود که حذف شد و در پي آن، به سرعت معاينه رسمي وضعيت رواني (MSE) قلم خورد. اين روند تشريفات گونه تا ساعت پنج صبح ادامه داشت، زماني که به نتيجه مضحک، اما اجتناب ناپذير آن رسيد. چنانکه کل مصاحبه من کمي بيش از سؤال "آيا قصد خودکشي داريد؟" نبود.
پس از تحويل دستگاه پيام رسان به همکارم در ساعت هشت صبح (در حالي که فقط 50 دقيقه، يعني تقريبا برابر طول مدت يک جلسه روان درماني خوابيده بودم)، به تدريج به ياد مصاحبه هاي شب قبل افتادم. آيا بسيار کوتاه بودند؟ (مطمئن بودند. آيا سودمند بودند؟ (شک داشتم. آيا کسي سيستمي براي اجراي ارزيابي هاي تشخيصي ارائه نکرده بود که هم سريع باشد و هم در عين حال براي قضاوت درباره بيمار به حد کفايت جامع باشد؟
جستجو به دنبال چنين سيستمي دغدغه بقيه سال هاي دستياري من شد. پوشه يک پرونده کاغذي را نکات مصاحبه نامگذاري کرده و به تدريج ?رده اطلاعاتي از منابع مختلف از جمله کتب درسي مصاحبه، سخنراني هاي ميزگردهاي روز چهارشنبه، و مباحثات خودم با ناظرين و ساير دستياران را در آن جمع آوري نمودم. هنگامي که در بخش اعصاب و روان سرگروه دستياران شدم، جلسات گزارش بيمار را ضبط ويدئويي کرده و از فنون مؤثر و جالب مصاحبه ها يادداشت برميداشتم. بعدها، در طي اولين شلغم به عنوان استاديار روانپزشکي، اين وفنون را در مصاحبه با بيماران بستري در بخش اعصاب و روان بيمارستان آنا ژاک و همچنين بيماران سرپايي در مرکز خيابان هاريس بکار بسته و به دقت تصحيح نمودم.
در نهايت، به چکيده اي از توصيه ها و نکات رسيدم که به کارايي هرچه بيشتر مصاحبه هاي تشخيصي کمک مي نمايد و اميدوارم انجام مصاحبه ها را هم فرح بخش سازد. يادآورها به خاطر سپاري سريع اطلاعات مورد نياز را تسهيل مي کنند. استفاده از فنون مصاحبه به افزايش سرعت پيشرفت مصاحبه کمک مي کند، بي آنکه بيماران را گريزان نمايند. هر فصل با کادري مشتمل بر مفاهيم پايه آغاز مي شود که محتوي فهرستي از موارد حقيقتا
به يادماندني از اطلاعات است. پيوست ها شامل جداول سودمند کوچکي در قالب کارت هاي جيبي" با اطلاعات ضروري است که مي توان در صورت نياز از آنها کپي تهيه کرد. علاوه بر اين، مي توان از فرم هاي موجود براي اطمينان از عدم فراموشي نکات مهم در طي مصاحبه استفاده نمود.
با اين وجود، در اين کتاب در جستجوي استدلالهاي نظري و شواهد دقيق درباره کارايي اين فنون نباشيد. بدين منظور، به سراغ يکي از کتب متعدد درسي در زمينه مصاحبه روان پزشکي برويد. هر نکته اي در اين راهنما بايستي از ضابطه لازم الاجراي ذيل برخوردار باشد: بايستي براي کارآموز دانش بلافاصله کاربردي درباره نحوه برخورد با يک بيمار جديد به وجود آورد.
اين راهنما درباره چيست؟ اول از همه، اين کتاب فقط يک راهنماست و کتاب درسي دوره کارورزي و يا دستياري نمي باشد. راه يادگيري نحوه مصاحبه با بيماران، انجام مصاحبه با آنان تحت نظارت مطلوب است. تنها بدين ترتيب مي توان نکات ظريف مصاحبه، مهارت هاي شناخت و درک تعاملات بين درمانگر و بيمار، را فراگرفت.
اين کتاب ابزاري راهنما در تلاش هاي ابتدايي درمانگر براي مصاحبه با بيماران است. اين حيطه ايي گيج کننده است. اشتباهات وافر براي ارتکاب و لحظات بي شمار شرمندگي و احساس ناشي گري در پيش است. اين کتاب از تمام اين ا