الن سنگ ها را دوست داشت. او عاشق جمع کردن سنگها، دسته بندي آنها و جداکردنشان بر حسب اندازه و شکل يا نوع و رنگ آن بود. الن در دانشگاه معتبري درس خوانده بود و حالا پس از دو سال تحصيل، زمان اخذ مدرک کارشناسي ارشدش بود. او موقع انتخاب رشته ي تحصيلي، هرگز نمي دانست چه تصميمي براي زندگي اش دارد يا چه راهي را قرار است در پيش بگيرد؛ اما مي بايست انتخاب مي کرد و به نظر مي رسيد رشته ي جغرافيا بهترين انتخاب باشد. به هر حال او سنگها را خيلي دوست داشت.
پدر و مادر الن به دخترشان افتخار مي کردند و از اينکه او جغرافيدان مي شود، خوشحال بودند. وقتي الن فارغ التحصيل شد، دوباره به خانه ي پدر و مادرش بازگشت و براي کسب کمي در آمد، به پرستاري از بچه ها و نگهداري از سگهاي مردم پرداخت. اين کاري بود که او موقع درس خواندن در دورهي دبيرستان انجام مي داد؛ براي همين پدر و مادرش گيج شدند. آنها اين همه پول براي تحصيلات دانشگاهي او داده بودند؛ پس بالاخره کي دخترشان مي خواست جغرافيدان شود؟ کي ميخواست حرفه اش را شروع کند؟ او براي همين درس خوانده بود. اين کاري بود که او قرار بود بکند! |
موضوع اين است که الان فهميده بود که نمي خواهد جغرافيدان شود. او هيچ علاقه اي به صرف وقت در مورد روندهاي زمين يا مواد کافي يا تاريخچه ي زمين نداشت. او هيچ علاقه اي به کار ميداني يا کار در شرکت منابع طبيعي يا نهاد محيط زيست نداشت. او نقشه کشي يا تهيه گزارش را هم دوست نداشت. او چون سنگها را دوست داشت، رشته ي جغرافي را انتخاب کرده بود و حالا با مدرک
دانشگاهي در دست و پدر و مادري ناراحت در پيش رو، مطلقا نميدانست چطور مشغول به کار شود يا با بقيهي عمرش چه کار کند.
اگر آنطور که همه مي گفتند، حقيقت داشت که چهار سال دورهي کارشناسي بهترين سالهاي عمرش بود، حالا الن راهي جز افسردگي نداشت؛ اما او نمي دانست که تنها کسي نيست که نمي خواهد در رشته ي تحصيلي اش کار کند. در واقع در ايالات متحده آمريکا تنها 27درصد فارغ التحصيلان دانشگاه در همان رشته ي تحصيلي شان مشغول به کار مي شوند. اين فکر که در هر رشته اي درس خوانده ايد، بقيه عمرتان هم بايد در همان رشته کار کنيد و اينکه دوران کارشناسي بهترين سال هاي عمرتان است (يعني پيش از شروع زندگي ملال آور مبتني بر کار و کار و کار)، در واقع دو باور بسيار معيوب است. اينها افسانه هايي است که بسياري از مردم را از طراحي زندگي دلخواهشان باز مي دارد.