اپي منيدس مي گويد: «کرتيها دروغ گويند.» اما او خود کرتي است. پس اپي منيدس دروغ مي گويد. پس کرتيها دروغگو نيستند. پس اپي نيس راست مي گويد. پس کرتي ها دروغگويند. پس اپي منيس دروغ مي گويد... و قس علي ذلک. اين بحثى که اپي منيدس پيش مي کشد، الگوي سفسطه است به صورت دوراني، ميراث شکاکيون باستان؛ حقيقت منجر به دروغ مي شود و بالعکس. ذهني که وارد يکي از اين دورهاي باطل مي شود، ميچرخد و ميچرخد، بي آن که قادر به توقف باشد. ژان ژنه، با تمرين مدام، توانسته است اين حرکت دوراني را که سرعتش دائما در افزايش است به ذهن خود منتقل کند. تصويري که او در ذهن خود دارد تصويري است از يک دوران بينهايت پرشتاب که دو قطب واقعيت و شکل ظاهر را در هم ادغام ميکند، چنان که وقتي يک صفحه ي رنگارنگ به سرعت کافي بچرخد، رنگ هاي رنگين کمان در هم مي دوند و به سفيدي مي رسند. ژنه از اين گونه فرفره ها صدصد مي سازد که مجموعة منجر مي شود به طرز فکري که سخت مورد علاقه ي اوست و تعمدا تسليم مي شود به اين نحوهي استدلال کاذب. حيرت انگيزترين نمونه ي اين فرفره نمودار هستي و صورت ظاهر، با خيالي و واقعي را در بازي کلفت هايش مي يابيم. ا