در جست و جوي معنا
مفهوم حقيقت با الوهيت يکي است؛ اما شناخت حقيقت به طور مستقيم امکان پذير نيست. ما فقط مي توانيم حقيقت را با انديشيدن عميق و بررسي نمونه ها، نمادها و موضوعات زندگي درک کنيم. حقيقت در قالب حوادث و رويدادهاي زندگي خود را به ما نشان مي دهد که عموما برايمان غير قابل درک است. با وجود آنکه نمي توانيم حقيقت را مستقيما درک کنيم، ولي ميل به شناخت آن همواره در ما وجود دارد.
- گوته
همه ما در خيالات خود هدف از زندگي را رسيدن به خوشبختي تصور مي کنيم. اين خيال چنان همه گير است که حتي در قانون اساسي برخي از کشورها رسيدن به «آزادي و خوشبختي» وعده داده شده است. به راستي چه کسي مشتاق رسيدن به دشتي سرسبز در يک روز آفتابي نيست تا مدتي بي دغدغه و رها در آنجا بياسايد و شاد باشد؟
اما طبيعت، تقدير يا زندگي گويا برنامه ديگري براي ما دارد؛ به طوري که خيال و اشتياق مان براي رسيدن به خوشبختي را پيوسته برهم مي زند و مانع آن مي شود. اين اشتياق ما با محدوديت ها و ضعف هايي که داريم در تناقض
عظيمي است. به عقيده پاسکال ما چيزي نيستيم مگر نيهاي شکننده و نازک که دنياي بي اعتنا مي تواند به سادگي ما را بشکند و با وجود اين ماني هاي متفکري هستيم که مي توانيم با جهان هستي متحد شويم و معجزه کنيم. فاوست گوته از دو روحي سخن مي گويد که در سينه اش دست و پنجه نرم مي کنند؛ يکي به اين کره گردون چسبيده است و ديگري طالب آسمان هاست. نيچه به ما يادآور مي شود روزي ميرسد که پي مي بريم همانند اسطوره هاي مقتدر نيستيم و آن روز با درک اين نکته ماتم ميگيريم. ويليام هزليت مي گويد:
انسان، تنها حيواني است که مي خندد و مي گريد؛ زيرا او تنها حيواني است
که تقلا مي کند به موجودي بهتر تبديل شود. فاصله ميان اميدهاي ما تا واقعيت زندگي، بسيار طولاني است و مشکلات و رنج هاي بي شماري را دربر مي گيرد. تفاوتي نمي کند که برد بارانه شرايط حاضر را که توانفرسا و در عين حال اجتناب ناپذير است تاب آوريم و با روحيه اي قهرماني با آن برخورد کنيم يا فقط دست روي دست بگذاريم و ماتم بگيريم. در هر حال فاصله ميان اميدهاي ما و زندگي واقعي بسيار طولاني است. اما روان شناسي يونگ که رشد دروني را ترغيب مي کند، هدف زندگي را نه خوشبختي، بلکه «بافتن معنا مي داند.
همه ما قطعة لحظاتي از خوشبختي را تجربه مي کنيم؛ اما اين لحظات زود گذرند و نمي توان اميد داشت که اين لحظات کوتاه دائمي و طولاني شوند. در عوض روان شناسي يونگ، بسياري از اديان غني دنيا و اسطوره هايي که مکتب يونگ بصيرت هاي خود را از آنها مي گيرد، تأکيد مي کنند مرداب هاي روحي که همان بيابان رنج ها هستند، انگيزه و زمينه دستيابي به معنا را فراهم مي کنند. در اين ارتباط ???? سال پيش اسکليس اظهار داشت که فرمانرواي قلمرو اسطوره ها فرماني بي چون و چرا مقدر کرده است که بنابر آن فقط از طريق رنج به خرد دست يابيم.
رنج لازمه رشد و بلوغ روحي است. بدون رنج انسان، ناآگاه، نابالغ، وابسته، ضعيف و محدود مي ماند. از سوي ديگر بسياري از کج رفتاري ها، عادات سوء، تعصبات و روان رنجوري هاي ما - نظير افسردگي، خشم مزمن، اضطراب، ترس مداوم و پرخاش - در حقيقت راه هايي هستند که براي گريز از رنج انتخاب کرده ايم. روان شناسي يونگ مي گويد که در زندگي، دشتي آفتابي و خلوتگاهي براي خواب راحت، آسايش و خوشبختي وجود ندارد؛ بلکه به جاي آنها به مرداب هاي روحي و درد و رنج هايي مي رسيم که گاه بسيار طولاني و عميق هستند. طبيعت يعني طبيعت وجود ما مي خواهد بخش عمده اي از سفر عمرمان را در آن مرداب ها سپري کنيم. اما بايد بدانيم در اين مرداب هاي رنج و درد است که بسياري از لحظات معنادار زندگي مان را تجربه مي کنيم. در اين مرداب هاست که روح ما شکل مي گيرد و رشد مي کند. در آنجاست که نه تنها به اهميت زندگي، بلکه به هدف، ارزش و عميق ترين معناي آن واقف مي شويم. امروزه بي شک عميق ترين ضعف شيوه هاي روان درماني بي توجهي به مفهوم روح انسان است.
سايکه» در زبان يوناني به معناي «روح» است و ريشه آن دو معنا دارد: پروانه اي که دگرديسي کوتاه مدت، زيبا، اسرارآميز و گريز پايش استعاره اي از روح ما را به نمايش مي گذارد و ديگري از فعل نفس کشيدن» است که تشبيهي از آن هواي ناديدني است که در بدو تولد وارد جسم مي شود و به هنگام مرگ عزيمت مي کند. آنگاه چه طعنه آميز است که روان شناسي، امروزه غالبا به بررسي و شناخت رفتارهايي مي پردازد که بيروني، قابل مشاهده و قابل تبديل به آمار هستند که مي توان با دارو درمان شان کرد. در حالي که همه اين شيوه هاي درماني مهم و مفيد هستند، اما به ندرت به عميق ترين نياز انسان يعني رشد روحي و معناي سفر زندگي او مي پردازند بايد به خاطر داشت هر درماني که به مفهوم روح نپردازد، در نهايت سطحي مي ماند؛ ح