آيا کتابهاي روانشناسي خوديار به واقع به کسي کمک مي کنند؟ در مدت ?? سال گذشته، دکتر فارست اسکاجين و همکارانش از مرکز پزشکي دانشگاه آلاباما به تجربيات جديدي به منظور پاسخ دادن به اين سؤالها دست زده اند. اين پژوهشگران به طور تصادفي شصت بيمار را که در صدد درمان افسردگي خود بودند به دو گروه تقسيم نمودند. به هر دو گروه گفتند که براي ملاقات با روانپزشک بايد چهار هفته انتظار بکشند. در همين زمان، آنها به هر يک از بيماران يکي از گروهها نسخه اي از کتاب من با عنوان از حال بد به حال خوب را دادند و آنها را تشويق نمودند که در اين مدت کتاب را بخوانند. بيماران گروه دوم کتابي دريافت نکردند. يکي از پژوهشگران هر هفته تمام بيماران را فرا مي خواند و از آنها آزمون افسردگي مي گرفت تا از ميزان افسردگي بيماران اطلاعاتي به دست آورد.
پژوهشگران از نتيجه مطالعه خود شگفت زده شدند. در پايان هفته چهارم انتظار، دو سوم بيماراني که کتاب از حال بد به حال خوب را خوانده بودند تا
حدود زياد بهبود يافته بودند و اين در حالي بود که آنهانه دارو مصرف کرده بودند و نه تحت روان درماني قرار گرفته بودند. در واقع، اين بيماران به قدري بهبود پيدا کردند که نيازي به درمان بيشتر داشتند.
برعکس، بيماراني که کتاب از حال بد به حال خوب را نخوانده بودند، هيچ بهبود و پيشرفتي نشان ندادند. حالا پژوهشگران اين کتاب را در اختيار آنها گذاشتند و از آنها خواستند که اين کتاب را مطالعه کنند. دو سوم آنها بهبود پيدا کردند، به طوري که ديگر نيازي به درمان بيشتر داشتند. از آن گذشته، بيماراني که به کتاب از حال بد به حال خوب پاسخ مثبت داده بودند، بيماري شان دوباره صورت خارجي پيدا نکرد. آنها تا سه سال بعد از مطالعه اين کتاب حالشان خوب بود.
نتيجه اين بررسيها در نشريات معتبر پزشکي و روانشناسي به چاپ رسيد. پژوهشگران به اين نتيجه رسيدند که بيماران افسرده قبل از اقدام به هر برنامه درماني بايد کتاب از حال بد به حال خوب را بخوانند زيرا در اغلب موارد سرعت اثربخشي اين کتاب از دارو درماني و روان درماني بيشتر است. از اينکه بگذريد، به لحاظ هزينه هم کاملا به سود بيماران است که اين کتاب را مطالعه کنند و از عوارض جانبي ناراحت کننده مصرف دارو هم در امان بمانند، که از جمله اين عوارض مي توان به افزايش وزن، بي خوابي، مشکلات جنسي يا اعتياد به دارو اشاره کرد.
روش درماني من در کتاب از حال بد به حال خوب، و يا کتاب روانشناسي افسردگي، رفتار درماني شناختي بود که اصطلاحا به آن سي بي تي ميگويند. زيرا به کمک روشهاي پيشنهاد شده در اين مکتب افکار منفي باعث و باني افسردگي را تغيير ميدهيد و همراه با آن رفتارهاي مخرب را کنار مي گذاريد. بررسيهاي بسيار مفصل و عظيم دکتر اسکاجين به روشني نشان مي دهند که براي بسياري از اشخاص، روش رفتار درماني شناختي به شکل روانشناسي خوديار مي تواند حتي بدون دارو بسيار مفيد باشد. بررسيهاي انتشار يافته متعددي تاييد کرده اند که رفتار درماني شناختي اگر از سوي روان درمانگرها هم مورد استفاده قرار گيرد، تأثيرات مفيد بر جاي مي گذارد. دست کم به خوبي بهترين داروهاي ضدافسردگي در کوتاه مدت عمل ميکند و در بلندمدت اثربخشي اش از آنها بيشتر است. براي مثال، در يک بررسي جالب و چشمگير که در کلينيکهاي دانشگاه پنسيلوانيا و دانشگاه وندربيلت انجام گرديده، ??? بيماري که با افسردگيهاي جدي و متوسط رو به رو بودند به طور تصادفي تقسيم بندي شدند تا از روشهاي رفتار درماني شناختي، مصرف داروي پاروکستين (پاکسيل) و يا دارونماي پلاسيبو براي درمان آنها استفاده شود و تأثيرات بلندمدت اين روشهاي درماني با هم مقايسه کردند. نتيجه اين بررسي طي دو مقاله مفصل در نشريه آرشيو روانپزشکي عمومي، که يک نشريه معتبر روانپزشکي است، به چاپ رسيد. يافته ها بار ديگر ثابت کردند که روش رفتار درماني شناختي دست کم به اندازه داروهاي ضد افسردگي در کوتاه مدت و به مراتب بيش از آنها در بلندمدت مؤثرند.
دکتر رابرت دي روبيز، مدير بخش روانشناسي دانشگاه پنسيلوانيا، معتقد بود که رفتار درماني شناختي از تاثيرات ادامه دار تري برخوردار است زيرا ابزار مورد نياز بيماران را براي کنترل مسائل و احساساتشان در اختيار آنها قرار ميدهد. او به اين نتيجه رسيده است که رفتار درماني شناختي، و نه دارو، بايد به عنوان نخستين اقدام درماني براي بيماراني که از افسردگي متوسط تا شديد رنج مي برند، مورد استفاده قرار بگيرند. او مي گويد: «بيماران افسرده اغلب تحت تأثير عوامل کلافه کننده اي هستند که دارو معمولا توان از ميان برداشتن آن را ندارد. شناخت درماني از آن جهت موفق است زيرا مهارتهاي لازم براي کنار آمدن و مقابله با افسردگي را در اختيار آنان قرار مي دهد.»
ثابت شده است که رفتار درماني شناختي براي درمان اض