گردشگري پس از جنگ جهاني دوم با شتاب، شروع به رشد نمود و به يکي از بخش هاي مهم فعاليت هاي اقتصادي در سراسر جهان تبديل شد؛ اما بايد دانست گردشگران به چه چيزي نياز دارند و چه کاري انجام
مي دهند.
و گردشگران محل سکونت خود را ترک کرده و اغلب اوقات براي رسيدن به مقصد از خودرو يا هواپيما
استفاده مي کنند. در هر دو حالت به سوخت به عنوان منبعي محدود و تجديدناپذير، نياز است. در نتيجه،
سفر آنها موجب انتشار گاز دي اکسيد کربن شده که گرمايش جهاني زمين را سرعت مي بخشد. • استفاده از خودرو و هواپيما نيازمند داشتن زيرساخت هاي مشخصي از قبيل جاده، بزرگراه و فرودگاه است که همگي اين موارد نيازمند زمين و فضا است. زمين نيز مانند سوخت، منبع محدودي به شمار مي رود. به ويژه در مجاورت مناطق با ارزش گردشگري بالا، (مانند جزاير يا نزديکي سواحل) زمين و
فضا اغلب بسيار محدود است. • در مقصد، گردشگران به غذا و مکاني براي اقامت نياز دارند. علاوه بر اين، ممکن است به دنبال خريد
سوغاتي نيز باشند. از اين رو حضور گردشگران منجر به ساخت هتل، رستوران، تفرجگاه و
فروشگاه هايي مي شود که دوباره براي همگي آنها به فضا نياز است. • در مقصد، گردشگران به دنبال آن نيستند که تمام مدت سفرشان را در اتاق هاي خود بگذرانند بلکه
خواهان مشارکت در فعاليت هاي جذاب“ (مانند خريد، شنا، خوردن، نوشيدن و غيره) و کسب تجربه
هستند؛ بنابراين براي ساخت فروشگاهها، بارها و استخرهاي شنا نيازمند زمين هستيم. • به منظور فعاليت هتل ها، رستورانها، مغازه ها و استخرهاي شنا نياز به آب سالم و قابل شرب است. اين
در حاليست که آب، در بسياري از مناطق جهان منبعي کمياب به شمار مي رود، به ويژه در مناطق
نيمه استوايي که محبوب ترين مقاصد گردشگري در آنجا واقع شده اند. ، تمامي امکانات زيربنايي يادشده نيازمند مقادير بسيار عظيمي از انرژي برقي است. • معمولا مکان هاي جذاب براي گردشگران در اکوسيستم هاي شکننده (مانند سواحل، تپه هاي شني و
غيره) واقع شده اند. بازديد صدها و هزاران گردشگر منجر به تخريب يا فرسايش اين زيستگاهها ميشود. اين امر در نهايت، ممکن است به کاهش چشمگير تنوع زيستي اين مناطق منجر شود.
موارد گفته شده نشان دهنده اين است که بسياري از ابعاد گردشگري تا حد زيادي چالش برانگيز هستند: منابعي مصرفي، يا تجديدناپذيرند يا در درازمدت تجديد مي يابند؛ لذا ممکن است به فرسايش يا تخريب کامل محيط زيست منجر شوند. از اين رو، به راستي بسياري از ابعاد گردشگري، ناپايدار به نظر مي رسند.
براي برخي از گردشگران، هدف از بازديد يک مقصد، لذت بردن از چشم اندازهاي طبيعي بکر و دست نخورده است. اين گونه از گردشگران علاقه چنداني به حضور در مناطق شلوغ و مملو از بازديد کننده ندارند بلکه بيشتر در جستجوي مناطقي هستند که طبيعت آنها مانند پارک ملي و ذخيره گاه طبيعي تاکنون تا اندازه اي دست نخورده باقي مانده باشد. فعاليت هاي عمده چنين گردشگراني، کوه پيمايي سبک، پرنده نگري ، عکاسي، مشاهده حيوانات و گياهان و به طور کلي لذت بردن از طبيعت است. آنها معمولا به ملزومات کمتري از قبيل تفرجگاه، استخر و يا مراکز خريد در مقصد نياز دارند. اين چنين گردشگراني که سعي در برجاي گذاشتن حداقل تأثيرات ممکن بر مقصد مورد بازديد خود را دارند، اغلب "بوم گرد“ ناميده مي شوند. در يک نگاه اجمالي، ابتدا اين گونه به نظر مي رسد که آنها در نوعي از گردشگري دخيل هستند که بهترين جايگزين براي گردشگري انبوه است؛ اما بسياري از نمونه هاي شناخته شده مناطق بکر مانند جنگل هاي استوايي، صخره هاي مرجاني يا بيابانها، در فاصله اي دورتر از محل سکونت اين گردشگران (مانند مناطق شهري اروپا، ايالات متحده آمريکا، ژاپن يا چين) هستند و اين گردشگران براي رسيدن به مقصد موردنظر خود مي بايست از هواپيما استفاده کنند که اين امر به تنهايي در تضاد کامل با هدف سفرشان (همان لذت بردن از طبيعت دست نخورده است؛ بنابراين در اينجا يک پرسش مهم مطرح مي شود که آيا فعاليت هاي گردشگري را، حتي در صورت به همراه داشتن عناصر به شدت مخرب
محيط زيستي، مي توان شايسته يک برچسب بوم شناختي ه دانست؟
گردشگري انبوه در منتهي اليه طيفي از اشکال گردشگري قرار مي گيرد که سمت ديگر آن بوم گردي ? قرار دارد و در اين بين، انواع ديگر گردشگري قرار گرفته اند. تمامي اشکال گردشگري و عموما تمامي فعاليت هاي انساني، داراي اثرات آشکار محيط زيستي و اجتماعي هستند؛ بنابراين وظيفه مهم صنعت گردشگري در تمامي اشکال گوناگون خود و همچنين وظيفه هر گردشگري سازمان دهي - گردشگري با اثرات مخرب کمتر و پايداري بيشتر است . هدف اين کتاب، نشان - و شيوه دستيابي به اين شکل از گردشگري پايدار است.
با اين وجود، از اصطلاح "پايدار» چه چيزي استنباط مي شود؟ برخلاف تصور همگان، مه ساخته