دستور طراحے بصرے عنوان دومين کتاب «دستور طراحي بصري» است. عنواني که انتخاب آن با شک و ترديدهاي فراواني همراه بود. وقتي سخن از «دستور» به ميان مي آيد اغلب اصطلاح «قانون» در ذهن تداعي مي شود. در کتاب هايي که چنين عنوان هايي دارند؛ براي مثال دستوري بر توليدات تلويزيوني، آنچه کليت اثر را شکل ميدهد قوانيني است که بر اصل تداوم و پيوستگي تأکيد مي کند؛ در نتيجه، اين قوانين تعيين کننده مرز بين مخاطب حرفه اي و تازه کار هستند. اما آنچه ما سعي مي کنيم بيان کنيم کمي متفاوت است. به نظر ما اغلب برداشت هايي که از نشانه شناسي تصويري به دست آمده، متمرکز بر آن چيزي است که بيشتر معادل «واژگان تصويري» است: آنچه زبان شناسان از آن با اصطلاح «واژگان» (lexis) ياد مي کنند و نه چيزي که به «دستور» تصوير مربوط است. در واقع دستوري است که به مباحثي مانند «معني صريح» و «معني ضمني»؟ ، اهميت «شمايل نگارانه» و «شمايل شناسانه» " عناصر موجود در تصاوير، و مکانها، اشياء و پديده هاي انتزاعي با افرادي که در تصاوير نمايش داده مي شوند، توجه مي کند. در اين کتاب، برخلاف رويکردي که در سطرهاي قبل به آن اشاره شد، تمرکز ما بر دستور و «نحوه تصوير خواهد بود. به عبارت ديگر در اينجا شيوه اي که به واسطه آن عناصر گوناگون تصويري در قالب مجموعه اي معني دار با يکديگر ترکيب مي شوند، موضوع مطالعه خواهد بود. دقيقا همان گونه که دستور زبان چگونگي همنشيني چند واژه و تبديل آنها به جمله واره، جمله و سپس متن را شرح ميدهد، دستور تصويري ما نيز به توصيف شيوه اي خواهد پرداخت که طي آن عناصر تصوير شده، افراد، مکان ها و اشياء در قالب گزاره هاي تصويري ترکيب مي شوند؛ گزاره هايي که به درجات مختلف پيچيده و گسترده هستند. به يقين ما اولين کساني نيستيم که به اين موضوع پرداخته ايم؛ با وجود اين در مقايسه با مطالعاتي که در زمينه واژگان تصويري صورت گرفته، به مطالعه دستور تصويري تا حدودي کم توجهي شده است يا مي توان چنين گفت که اين زمينه از زواياي متفاوتي مطالعه شده است. در اين ميان مي توان به تاريخ هنر، مطالعات ترکيب بندي صوري و زيباشناختي، روان شناسي ادراک، و حوزه مطالعات کاربرد محور اشاره کرد که با تمرکز بيشتري به موضوع هاي کاربردي تر همچون استفاده از اصول ترکيب بندي، جهت جلب توجه بيننده به عنصري خاص در پديده اي تصويري مثلا در تبليغات و بسته بندي پرداخته اند. تمامي اين رويکردها، رويکردهايي مفيد هستند و ما در بسياري         موارد از بينش افرادي بهره برده ايم که از اين زوايا به موضوع تصوير پرداخته اند؛ باوجوداين علي رغم مطالعات فراواني که در اين زمينه صورت گرفته، هيچ توجهي به قوانين متداول معنايي در ساخت پديده هاي تصويري، حداقل به صورت واضح و به شيوه اي نظام مند نشده است. اين دقيقا موضوعي است که ما به دنبال آن بوده ايم و مهم تر اينکه سعي در توصيف آن داشته ايم. در اين کتاب قصد ما فراهم آوردن توصيف هايي مفيد و کاربردي درباره ساختارهاي ترکيبي مهمي است که در طول تاريخ نشانه شناسي تصويري در غرب به صورت اصول رايج در آمده اند. علاوه بر اين به تحليل چگونگي استفاده از اين اصول در توليد معني در آثار طراحان و تصويرگران معاصر خواهيم پرداخت.