درباره کتاب مفاهيم و رويكردها در آخرين جنبش هاي هنري قرن بيستم 2جهاني شدن و هنر جديد اثر ادوارد لوسي اسميت ‏‏‏و ترجمه دكتر عليرضا سميع آذر :

دهه هاي آخرين سده بيستم، تحولاتي عميق در مفهوم هنر و ساختار زيبائي را شاهد بوده و از اين رهگذر قلمروي گسترده و متنوعي از ابزارها و روشهاي بيان هنري جديد را تجربه کرده است. اساسا مهمترين خصيصه هنر اين قرن وجه تجربي آن بود، که اين خود از ميلي خستگي ناپذير به نوآوري و شيفتگي بي حد و حصر نسبت به پديده هاي نو سرچشمه گرفته است. تحولات شکلي هنر در ابتداي قرن، با بکارگيري موادي فراتر از رنگ و بوم - في المثل بريده هاي کاغذ و پارچه در کولاژهاي هنرمندان کوبيست - آغاز و در سالهاي آخرين آن به آزادي کامل هنرمندان از هر گونه قيد و بند نقاشي و مجسمه سازي و رويکرد بسوي رسانه ها و امکانات جديد آفرينش هنري منتهي گرديد. تلاش پرشور هنرمندان پيشرو در بکارگيري هر وسيله و روش ممکن براي ابراز منويات شخصي خويش، بدين معني است که اکنون هنرمند خود در مرکزيت ابداع هنري قرار گرفته است. به بيان ديگر رسانه هاي جديد با همه نيروي بصري و فن آوري پيشرفته شان، اينک شخص هنرمند - و نه اثر هنري - را در مرکز توجه قرار ميدهند. بدين ترتيب در بستر جريان پيشگام، «هنر» و «شيوه بيان هنري» هر دو به حاشيه رفته و اين همان نقطه تحول بنياديني است که از آن به عنوان «پايان هنر» ياد مي شود. منشاء اين تحول و به دنبال آن پديدار شدن هنر جديد، به عواملي چند باز مي گردد. اولا هنر جديد از نوعي تعامل آشکار بين نوآوري هاي جديد در هنر و ظهور نهادهاي نوين هنري سرچشمه گرفته است. بدين مفهوم که هنر جديد کانون هاي هنري نويني را اقتضا کرده و اين کانون ها نيز هنري جديد و متفاوت را پيوسته مورد تشويق و حمايت خود قرار مي دهند. موزههاي هنرهاي مدرن پس از نيم قرن تجربه، در سال هاي دهه ???? خود را با بحران هويتي فزايندهاي مواجه مي ديدند. بسياري از هنرمندان و بازديد کنندگان اين موزه ها، نگاه به گذشته در معرفي آثار دوره مدرن را نوعي اشرافيت واپس گرا پنداشته و عدم حضور فعالانه آنها را در صحنه فرهنگ و هنر معاصر نمي پسنديدند. با همين انگيزه موزه هاي هنرهاي معاصر، به هدف معرفي تکاپوي جديد و تحول يافته هنرمندان، ظهور پيدا کرده و عرصه تازه اي براي اشاعه هنر جديد فراهم ساختند. پس از آنها مراکز هنري فعال و گالري هاي پيشرو به صحنه معرفي تلاش هاي نويني که پيشتر در دهه
جرقه شان زده شده بود، تبديل شدند. طبيعي بود که مکان هاي جديد، مخاطبان متفاوتي به بازديد کنندگان سنتي موزه هاي مدرن به خود جذب نموده و لذا هنري جديد را، هم به لحاظ شکلي و هم از نظر مفهومي، مورد توجه قرار دادند تمامي مباحث کتاب حاضر در فصول مختلف، بر آن هستند تا اشکال متنوع اين هنر جديد را تشريح و نمونه هاي بارز و هنرمندان شاخص آن را معرفي نمايند. در لابلاي همه بحثها، اين نکته بطور پيوسته اي جاريست که هنر آوانگارد در اين سالها مولود شرايطي تحول يافته بوده و لذا على القاعده بايد در شکل و شيوه نويني ارائه شود. عامل دومي که انگيزشهاي فکري را براي تحول در شکل و ساختار هنر معاصر تقويت نمود، گرايش وسيع هنرمندان به طرح مسائل آناني و اجتماعي است
. هنر معاصر به دليل همين خصلت موضوع گراي خود، در واقع واکنشي است عليه بي تفاوتيهاي ذاتي و جوهره بي تعهد هنر مدرن، که شکل غايي آن در هنر مينيمال ظاهر شد. گرايش مفرط هنر مدرن به تکنيک و مفاهيم هنري، آن را به طور جدي از پرداختن به مسائل انساني و اجتماعي بازداشت، تا جايي که هنر فقط به خودش مقيد بود و بس. هنر جديد با همه امکانات و ابزارهاي نوينش بر آن است تا همواره بر دعوي خود نسبت به موضوعات مهم جهاني همچون آزادي، محيط زيست، خطرات هسته اي، فمينيسم، تکنولوژي و بيگانگي انسان با ماشين، فجايع انساني و کشتارهاي جنگ جهاني پافشاري ورزد. منتقدين، صاحب نظران هنري و مجريان نمايشگاههاي امروز، غالبأ بر نگرش قهرآميز هنرمندان نسبت به بسياري از مسائل مبتلا به بشري تأکيد داشته و اذعان دارند که هنر معاصر نوعي رجعت به تعهد گرايي احساسي دوره رمانتيسيسم را در ذات خود تجربه مي کند. با اين تمايلات، مراکز هنري جديد عملا به پايگاههاي طرح مسائل مهم انساني تبديل و بعضا عامل جنجال هاي اجتماعي و تعارضات سياسي شده اند. اين در حالي است که موزه هاي هنر مدرن، حرکتي کاملا مستقل داشته و هرگز در صدد ايفاي نقشي مؤثر در تحولات اجتماعي نبوده اند. فصل اول کتاب در تشريح جهاني شدن هنر معاصر، به خصلت متعهدانه آن در طرح مسائل سياسي و اجتماعي در کشورهاي مختلف، مي پردازد. هنر عصر پرستروکاي روسيه به نوعي بازتاب تحولات سياسي آن کشور در سال هاي دهه ???? بود. همين طور هنر آمريکاي لاتين در کشورهاي آرژانتين، شيلي و برزيل که کاملا ا