به نظر من، آينده ي مملکت ما در گرو نوع مکاني است که براي رشد و پرورش فرزندانمان تدارک مي بينيم، و به اعتقاد من در تعريف مختصات اين مکان، براي هنر بايد جايگاه ويژه اي قايل شد.»
و (اليوت آيزنر، استاد دانشگاه استنفورد آمريکا) مقدمات شکل گيري يک نهضت يا جنبش تربيتي، در جهت احياي هنر در نظام هاي آموزشي، خصوصا در کشورهاي پيشرفته و صنعتي، فراهم شده است. انبوه مدارک و منابع علمي موجود . که عمدتا دو دهه ي اخير توليد و عرضه شده است - زير ساخت مستحکم و استواري را، به لحاظ نظري، فراهم ساخته است؛ که در سايه ي استلزامات آنها، توجه و اهتمام عملي به تربيت هنري، در نظام هاي آموزش و پرورش، امري خردمندانه و بالعکس، بي توجهي و بي مهري به آن، سياستي غير هوشمندانه و نابخردانه قلمداد مي شود. گويي به نقش و جايگاه منحصر به فرد هنر، در دستيابي جوامع بشري به رشد و توسعه در ابعاد مختلف علمي، اقتصادي، صنعتي، اجتماعي، اخلاقي و... از نو توجه شده است؛ و بر اين اساس، تربيت هنري که مي تواند ضامن استفادهي شايسته از ظرفيت هنر باشد، به يکي از کانونهاي توجه سياست گذاران در عرصه اصلاحات نظام آموزشي بدل شده است. در دوره هاي پيشين، توجه به هنر در اکثر نظام هاي آموزشي دنيا، نوعي سهل انگاري تربيتي و توجه نکردن به استانداردهاي جدي عملکردي تفسير مي شد، و از برنامه هاي درسي به دليل عدم اهتمام کافي به آموزش دروس اساسي و پايه، انتقاد مي شد. در تفکر امروزين دربارهي تعليم و تربيت، ديگر لازمه ي حفظ استانداردهاي آموزشي، حذف يا به حاشيه راندن دروسي مانند هنر تلقي نمي شود. به اعتقاد آدل آيف سن، در پارادايم جديد تعليم و تربيت، حفظ استانداردهاي بالاي آموزشي در گرو قرار دادن هنر و زيباشناسي در مرکز، و به عنوان هسته ي اصلي برنامه ي درسي يا اصلاح نظام آموزشي است . زغم - يکي ديگر از صاحب نظران معتقد است که زمان پرسش از حقانيت، ضرورت يا مشروعيت آموزش هنر سپري شده است؛ چرا که ضرورت آن مانند آموزش، بهداشت و سلامتي روشن و بديهي است و چون و چرا بردار نيست .
از ديد بسياري از افراد شاخص و برجسته در حوزه ي تعليم و تربيت و خارج از آن، آموزش هنر بايد، حتي، به يک بخش اساسي از برنامه ي درسي مدارس بدل شود. بايد بر هنر، در کنار مهارت هاي اساسي سه گانه اي که به رسميت شناخته شده اند (خواندن، نوشتن، حساب کردن)، در کنار چهارمين مهارت اساسي و پايه (4thR)، در برنامه ي درسي تأکيد شود و بي مهري و انزواي سنتي و تاريخي از آن رخت بربندد. آيزتر از جمله اين افراد است. وي يکي از مهمترين گامها را براي اصلاح واقعي نظام هاي آموزشي، تدارک يک جايگاه معقول و مناسب براي هنر در آنها (برنامه هاي درسي مي داند.  .
بسيار جاي تأسف خواهد بود اگر در اسناد حاوي سياست هاي اصلاحات در آموزش و پرورش جمهوري اسلامي ايران، جاي پاي «هنر» ، که يک حوزهي نيازمند توجه و تحول است، به روشني ديده نشود و يکي از محورهاي اساسي اصلاحات، بدين ترتيب، از غفلت و بي مهري تاريخي رهايي نيابد. همانگونه که اشاره شد، حتي در جوامعي که داراي غناي فرهنگي و هنري در سطح کشور ما نيستند، سياستگذاري هاي اصلاحي در نظام هاي آموزشي، به سمت عطف توجه به هنر به عنوان يک راهبرد اصلاحي ميل کرده است. سياستگذاران نظام آموزشي در کشور ما، بايد با عنايت به حقيقت تربيت هنري و آثار فراگير آن، به ضرورت ارتقاي جايگاه هنر در برنامه هاي درسي بيش از پيش توجه و از کوشش هايي که در اين
زمينه به عمل مي آيد، پشتيباني کنند. اين اثر در زماني تدوين شده است که موضوع اصلاحات در آموزش و پرورش، به گفتمان غالب در اين دستگاه تبديل شده است و لذا گام کوچکي است که با مغتنم شمردن اين فرصت و براي کمک به تحقق هدفي که به آن اشاره شد، برداشته شده است. به اميد آنکه به زودي، شاهد احياي هنر و رفع يکي از جلوه هاي نازيباي نظام آموزشي باشيم و مأموريت بسترسازي براي رشد همه جانبه ي نسل جديد را به شکل نيکوتري به انجام برسانيم.
در پايان بر خود لازم ميدانم از دوست و همکار ارجمندم جناب آقاي دکتر عيسي ابراهيم زاده عضو هيئت علمي دانشگاه پيام نور به دليل مساعدتهاي بي دريغي که مبذول داشتند تشکر و سپاسگزاري نمايم. همچنين به جا مي دانم از همکاران محترم جهاد دانشگاهي دانشگاه تربيت مدرس، بويژه جناب آقاي مقدسي، به دليل فراهم کردن زمينه ي نگارش اين اثر قدرداني نمايم. جهاد دانشگاهي دانشگاه تربيت مدرس با برگزاري يک دوره ي آموزشي در تابستان و دعوت از اينجانب براي طرح مجموعه ي مباحثي دربارهي جايگاه آموزش هنر در نظام آموزش و پرورش، انگيزه ي نگارنده براي چنين اثري را مضاعف نمودند. بالاخره از دوست و همکار ارجمندم جناب آقاي حسن شرفي عضو هيات علمي پژوهشکده ي تعليم و تربيت که عالمانه و عاشقانه درصدد رواج آموزش هنر در نظام آموزش و پر