بي ترديد يکي از بزرگترين و پربارترين جريانهاي فلسفي در تاريخ انديشه بشر، پديدارشناسي است که امروز پس از قريب به يک سده رشد و بالندگي نزد انديشمندان و نام آوران فلسفه همچنان در حوزه هاي مختلف معارف و علوم انساني کاربرد دارد و ثمرات فراوان به بار آورده است. هرچند طي سالها فراز و نشيبي که پديدارشناسي داشته تلقي هاي گوناگون و گاه متضارب و متقابل در آن راه يافته است اما اين همه نه تنها به انحطاط آن نينجاميده بلکه بر توانايي هاي آن هم افزوده است. در اين ميان از جمله حوزه هايي که از
همان آغاز مورد توجه فيلسوفان پديدارشناس قرار داشته، زيبايي شناسي و هنر بوده است و مطالب فراواني خواه در قالب کتاب، رسائل و مقالات مستقل، خواه در ضمن آثار و مطاوي مطالب ديگر، و نيز خواه به غرض زيبايي شناسي و هنر و خواه در جوف اغراض ديگر نوشته شده است. و چون اختلاف مشارب و تنوع مذاهب پديدار شناسي هم در اين حوزه لحاظ شود گستردگي آن فزوني يابد.
افزون بر اين همه، بسته به نحوه و اغراض حاکم بر بکارگيري پديدار شناسي در حوزه زيبايي شناسي و هنر، سه گونه نسبت متمايز ميان پديدار شناسي و اين حوزه برقرار مي شود که حاصل آنها عبارتند از : پديدار شناسي هنري، پديدار شناسي هنرها و پديدارشناسي هنر؛ از اين سه، تنها سومي است که يکسره فلسفي است و نظري، و همين است که در اين گفتارها مورد بحث است. لذا اين کتاب منحصر گفتارهايي است در پديدار شناسي هنر و نه آن دو مقوله ديگر؛ و از اين رو مطالبش يکسره فلسفي است