زماني که بيدار مي شويد، حسي عجيب ولي آشنا، از خامي و شکنندگي مطلق، به شما سلام مي کند. زماني که طبق معمول به محل کار مي شتابيد، بازتابي از چيزي مبهم را در يک شيشه ي شکسته در پياده رو به ياد مي آوريد؛ يک تشخيص غير منتظره. بازگشت دوستي که مدت هاست دلتنگش بوده ايد. رابطه اي قديمي که براي رسيدن به هدفي جديد قطع شده است. گرفتن دست يک دوست در تاريکي و کمک به او براي راه رفتن زماني که قادر به راه رفتن نيست يا نمي خواهد راه برود. يک فنجان چاي با معشوق. نگاه مادربزرگ پيش از آن که به ابديت بپيوندد. ميلياردها سال نوري، به وسعت سکوتي ژرف، شليک مي شوند ...
اين جا، در اين دنياي زيباي جنون آميز، زيبايي و اندوه، درد و لذت و خلاقيت بسيار و بسياري چيزهاي ديگر که بايد احساس و کشف شوند، وجود دارند و ما اغلب آنها را ناديده گرفته ايم. شايد اگر تمامي اينها و تمامي اين تجربيات را در زندگي خود راه مي داديم، قلب را ياراي نگاه داشتن آن نبود.
شايد اين مرگ نيست که ما از آن در هراسيم؛ بلکه حياتي بسيار طولاني است که ما را مي ترساند. آنچه در جواني تان وجود داشت، هوش خلاق و نابي بود که شما در حقيقت به وسيله ي آن شروع به ساختن ديواري محافظ به دور قلب خام، حساس، شکننده، زيبا و معصوم خود کرديد. اين کار موجب شد حسي کامل که سعي داشت شما را نسبت به محصورکنندگي بالاي چيزها، چه منفي و چه مثبت، بي حس کند، باز شود تا مانع از درد، ترس و خشم شما شود، تمرکز شما را از حس تنهايي منحرف سازد، شما را از غم و همچنين شادي خود جدا سازد تا بکوشد يک «خود» ثابت و پايدار جهت اندازه شدن» ايجاد کند، خودي که بتواند امنيت و پذيرفته شدن را احساس کند؛ به اين دليل که خود را کنترل و سازگار کنيد، خود را هماهنگ سازيد، اجزايي از خود را پنهان کنيد و بتوانيد از ديگراني که مشتاق شان هستيد، عشق و پذيرش بگيريد.
شما يک مبارز کوچک و حساس بوديد که عشق را بيرون از خود جست و جو مي کرديد و اشتباه هم نمي کرديد. اما شايد حال، زمان آن رسيده باشد که به اين محصور بودن پايان دهيد و عشقي را که در درونتان است، دوباره کشف کنيد.
شايد تمامي آن دفاعيات زيرکانهي دوران کودکي و جست وجوي استراتژي، اکنون ديگر ضرورتي نداشته نباشد. شايد قلب شما هميشه آنقدر وسيع بوده و هست، که در تمامي زندگي، اندوهي به اندازهي شادي، رنجي به اندازه ي وجد و کسالتي به اندازهي هيجان را در خود داشته باشد. شايد سرانجام اين شما باشيد که تمام تجربه ها در خودتان جريان پيدا مي کند. نه تنها بخش هاي مطلوب، درخشان و «معنوي» و نه تنها احساسات خوش و مثبت آن، بلکه تمامي احساسات را سرانجام بدون ترس از آن که به شما آسيب مي رسانند يا از آنها شرمسار مي شويد، درک کنيد و دربارهي تمام تفکرات خود، چه مثبت و چه منفي، تأمل کنيد و بيش از اين براي هيچيک عذرخواهي نکنيد؛ سرانجام، مسير خود را بپيماييد؛ با صداي خود صحبت کنيد و در هوايي شفاف و بدون مصالحه با صدايي رسا فرياد بزنيد. اين
جرأت است! جرأتي که به معناي نبود ترس، خشم يا ترديد نيست؛ بلکه تمايل براي زندگي حقيقي است که تماميت خود شما و همچنين بخش هاي آشفته و دردناک تان را در بر مي گيرد. جرأتي که مساوي با ريشه کن کردن انسانيت آسيب پذير شما نيست؛ بلکه تمايلي است براي ارتکاب اشتباه، افتادن و مجددا دست بر زانو زدن و برخاستن؛ به معناي ادامه دادن، به رغم اين که نقشهي را گم کرده ايد، به رغم اينکه مسير را نمي شناسيد، حتي به رغم اينکه احساس ترس و شکستگي مي کنيد و نسبت به توانايي خود در راه رفتن مردد شده ايد
جوزف کمپبل مي گويد: «اگر مسير پيش روي شما واضح و شفاف است، پس احتمالا در مسير شخص ديگري قدم گذاشته ايد».
اگر از قدم گذاشتن در مسير ديگران خسته ايد، از تلاش براي کنترل احساسات و افکار خود منزجر شده ايد و مي کوشيد تصوير موروثي و دست دوم شخص ديگري را از «خوشبختي» يا «زيبايي» زنده نگاه داريد، اگر آمادگي حذف اين تفکر را داريد که چگونه بايد باشيد تا خود را همان طور که هستيد، دوست بداريد؛ يعني با وجود نقص ها، ناکامي ها، ترديدها، زخمها، لکه هاي مادرزادي، کبودي ها و زگيل هاي پوستي و همه ي اينها، احساس مي کنيد که مي خواهيد تمامي عالم هستي لعنتي را با تمام جنون، لذت، اندوه، غم، وجد و شفافيت و ابهام آن در آغوش بگيريد و اگر با وعده هايي  مسير آرامش که مراجعي نظير والدين، اساتيد معنوي، اساتيد خودگردان و رهبران دنيا به شما داده اند سرخورده و نااميد شده ايد و در تمناي مورد اعتماد بودن و حقيقي بودن هستيد، پس براي «مسير آرامش» آمادگي داريد.
پيام کتاب پيش روي شما ساده است: تلاش براي خوشبخت بودن را متوقف کنيد، فرار از ناخوشي را متوقف کنيد، خود را همان طور که هستيد در آغوش بگيريد و خوشبختي عميق تري را تجربه و کشف کنيد. شما اشتباه نمي کن