درباره کتاب مفاهيم و رويكردها در آخرين جنبش‌هاي هنري قرن يستم جلد اول اثر  ادوارد لوسي اسميت ‏‏‏و ترجمه  دكتر عليرضا سميع آذر : 

جهان هنر در قرن بيستم بيش از همه قرون پيشين مشحون از نوانديشي و نوآوري بود. در اين قرن پر تلاطم ، اشتياق به خلاقيت و التزام به ابداع ، به حدي بود که بيش از همه تاريخ هنر در آن دگرديسيهاي شکلي هنر و تحولات سبک شناختي به وقوع پيوست. اين شور و اشتياق آن قدر بالاگرفت که براي نخستين بار ، نفس خلاقيت و نوآوري ، موضوع هنر شد و جمع کثيري از هنرمندان به جاي هر تعهد ديگر صرفا به پديده هاي نو، بديع و حتي غريب رويکرد نشان دادند . در اين قرن همچنين هنر به طور وسيعي از کارکرد زينتي و اشرافي فاصله گرفته و پيوسته تلاش داشت تا نقشي متعهدانه را در پيش گيرد. هنر سده بيستم ، که البته ريشه در تحولات چشمگير نيمه دوم سده نوزدهم داشت ، در اين راه گاه به مسائل اجتماعي و انساني و گاه به خود هنر متعهد شد. هنرمندان اين سده نيز در نيل به اين مقصود، گاه رسالت خود را فراتر از عوالم هنري مي ديدند و گاه هنر را فراتر از هرگونه رسالت ديگر. اما در مجموع هنر قرن بيستم و به ويژه نيمه دوم آن، بيش از هميشه در صدد تأثير گذاشتن بر مخاطب خود بود. اين پديده تاحدي ناشي از نوعي نياز فزاينده به خودنمايي در بين هنرمندان بود، آن هم در عصري که شمارهنرمندان به يکباره فزوني يافت و آنان در تنازع براي ابراز وجود و تثبيت خود، بيش از هميشه نيازمند جلب نظر مخاطبان بودند. گروهي در اين وانفسا، تا بدانجا پيش رفتند که برهم زدن آرامش ذهني تماشاگر و وارد ساختن شوک به او را هدف اصلي کار کرد هنري خود قرار دادند. دهه هاي آخرين قرن به ويژه ، شاهد ظهور شيوههاي متنوعي از کار هنري بود که همگي در نوعي اهتمام بيرحمانه براي ايجاد هراس و تشنج ذهني در مخاطب با يکديگر شريک بودند. نيمه دوم سده بيستم همچنين شاهد نوعي ديالوگ هنري بين دو سوي اقيانوس آتلانتيک يعني امريکا و اروپا بود. بزرگترين عامل تقويت اين ديالوگ شرايط اجتماعي و اقتصادي بعد از جنگ در اروپا بود که بسياري از هنرمندان را به آن سوي اقيانوس ، که اتفاقا دوره شکوفايي خود را آغاز مي کرد، متوجه ساخت. اما مهمترين بستر اين ديالوگ را هنرمنداني که از اروپا به آمريکا - و يا در موارد معدودي بالعکس - مهاجرت کردند، فراهم ساختند. اين هنرمندان گاه به خاطر شرايط سياسي - اجتماعي نامطلوب اروپا و زماني نيز به اميد بهره مندي از امکانات و تسهيلات وسوسه کننده اي که براي عرضه آثار هنري در نيويورک فراهم شده بود، موطن جديد را بر زادگاه خويش ترجيح داده و بسيار از آنان از ماحاصل اين هجرت به جايگاه رفيعي در عالم هنر نائل آمدند. در موارد مشخصي نيز اين هنرمندان تجربيات خود را به جوامع ديگر برده و از اين طريق منشا تأثيرات مهمي شدند، که به صورت جلوه ديگري از يک جنبش هنري نمود پيدا کرد. از همين روي شايد يکي از جالب ترين دريچه هاي نگاه به جنبش هاي مهم نيمه دوم قرن ، همانند جنبش پاپ و يا اکسپرسيونيسم انتزاعي، همين مقايسه دو جلوه اروپايي و آمريکايي آنها باشد. بدين ترتيب براي يک مسئله از دو نظرگاه دو نوع پاسخ يافت ميشود که هريک مي تواند ويژگيهاي خاص خودش را داشته باشد. . وجه ديگر اين ديالوگ تعامل دو فرهنگ اروپايي و آمريکايي بود ، که به هر حال از حيث تاريخي داراي خصلتهاي ذهني و نظري متفاوتي هستند. اگرچه طوفان هاي فرهنگي و اجتماعي عمومأ هر دو سوي آتلانتيک را در مينورديد، ليکن به خاطر ساختار و منشاء تاريخي متفاوت ، نوع واکنشيهايي که در دو سوي اقيانوس ابراز ميشد ، تفاوتهاي آشکاري با يکديگر داشتند. اما در تحليل نهايي عمده ترين جنبش هاي نيمه دوم قرن در حقيقت حاکي از نوعي گفتمان اروپايي امريکايي بودند که در هر دو وجه منويات مشترکي را تعقيب مي کردند. تحولات هنري و ظهور جنبش هاي جديد در دو سوي اقيانوس اطلس ، تا حد زيادي تابع شرايط اجتماعي بعد از جنگ جهاني دوم بود. در يک سو، اروپاي خسته ، سرخورده و ورشکسته از جنگ قرار داشت، و در طرف ديگر امريکاي پيروز از جنگ پاسيفيک که سوداي تاريخي تصاحب دنيا را در سر مي پروراند. بي ترديد شرايط خاص روحي و رواني ، مهمترين عامل در شکل گيري جريان هاي هنري در کشورهاي اين دو حوزه جغرافيايي بود. در حالي که امريکائيان جنبش پرهيجان پاپ را به دنيا معرفي مي کردند، اروپاييان در سورئاليسم مأيوسانه وحرمان اکسپرسيونيستي خود سير مي کردند. در امريکا هيجان ، غرور و سرمستي در گونه هاي مختلف هنر انتزاعي و رفتاري تجلي يافت ، در حالي که هنرمندان اروپا همچنان به سنتهاي شکل گراي تخريبي براي بيان ياس و بدبيني خود نسبت به زندگي و حيات انساني ادامه مي دادند. در نتيجه در امريکا چهره هايي چون جکسون پولاک و بعد اندي وارهول با همه فرافکنيهاي پرشور خود ظهو